Eglise Saint-Maurice
te Sclayn
Beschrijving.
Enkele kilometers voor Andenne bevindt zich langs de weg aan de Maas, de Sint-Mauritiskerk te Sclayn.
Rond 1072 werd er een kapittel van kanunniken gesticht door de abdij van Corneliusmunster bij Aken. Bij de groots opgevatte kerk hoorden een hospitaal, een school, een schuur en allerlei bijgebouwen. Het is een vrij monumentale pijlerbasiliek met zware, ingebouwde westertoren, een transept en een rechthoekig koor. Typisch voor de Maasromaanse stijl zijn de lagere transeptvleugels en het herkenbare volumespel met een hoge middenbeuk, lager koor, nog lagere transeptarmen en tenslotte aangrenzende zijbeuken. Het volume is vergelijkbaar met dat van de kerken in Celles en Hastière, die bijna een halve eeuw ouder zijn. Typerend voor deze volumes zijn onder andere de aanwezigheid van kleine venstertjes boven de daken van de transeptvleugels die de viering verlichten. Aanvankelijk waren aan de dwarsbeuken, absidiolen gebouwd, wat de verscheidenheid en de opsplitsing van de onderscheiden massa's nog meer beklemtoonde.
Na de stichting in 1072 begon men eerst met de bouw van het koor en daarna met die van het transept dat rond 1080-1090 werd voltooid. De bouw van het schip en de westertoren volgde in het eerste kwart van de 12de eeuw. De gehele kerk is opgetrokken in grijze kalksteen uit de streek, in onregelmatig metselverband. De koor en de transeptgevels zijn nog opgevat in de strenge en sobere stijl van de 11de eeuw. De rondboogvensters zijn in grotere rondboognissen gevat. De buitengevels van het 4 traveeën tellende schip zijn iets meer versierd, met boven elk rondboogvenster een Lombardische boogfries op lisenen die echter niet tot beneden door lopen.
Zoals de ankers aangeven is de toren in 1723 grondig hersteld en gewijzigd. Toen moderniseerde men eveneens de vensters van de zijbeuken alsook het interieur. Dit interieur met een werkwaardige verzameling grafzerken in Renaissancestijl, geeft nog een goed idee van de opdeling van de verschillende ruimten, een kenmerkende eigenheid van de Maasromaanse architectuur. De diafragmaboog tussen het schip en de viering is verdwenen. Restauraties werden uitgevoerd in 1899 en 1953-1954.
Bronnen.
- Geert Bekaert en Jean-Pierre Esther in België romaans; Uitgeverij Hadewijch; Antwerpen-Baarle 1992.
- Jacqueline Leclerc-Marx in L'art de roman en Belgique; Editions J.-M. Collet; Liège 1997.
- Jean Roubier en André Courtens in Romaanse kunst in België; Uitgeverij Vokaer; Brussel 1971.
- Xavier Barral i Altet in Belgique et Grand-Duché de Luxembourg romane; Editions Zodiaque, 'la Nuit des Temps 71'; Abbaye Sainte-Marie de la Pierre-qui-Vire 1979.
Bijlagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten