Eglise Saint-Laurent
te Marcilly-la-Gueurce
Geschiedenis.
De kerk is volledig romaans en stamt uit de 12de eeuw. Het schip zou ouder zijn en dateren uit de 11de eeuw. De kerk is geplaatst onder het patronaat van Saint-Laurent, een diaken en martelaar uit de 3de eeuw.
Etymololgisch zou de naam "marc" van Keltische oorsprong zijn wat moeras betekent, met een dubbel achtervoegsel "il-iacum". "La Gueurce" komt van een Gallisch woord, in de romaanse taal, "Gortia" wat haag betekent.
Voor de Revolutie was de parochie tot de collatie van de bisschop van Autun die het recht bezat een priester aan te stellen. Zij was voor de cultus toegevoegd aan Vaudebarrier. De kerk werd in 1859 als hulpkerk opgericht. Het grondgebied van Marcilly-la-Gueurce is rijkelijk bedeeld met kastelen. Op de heuvel van Saint-Firmin was een oude kapel waar men een 30-tal zandstenen graven heeft ontdekt.
Beschrijving.
Het romaanse schip versierd aan de buitenzijde met Lombardische banden zou kunnen dateren uit de 11de eeuw.
De voornaamste decoratie van de kerk van Marcilly betreft de romaanse klokkentoren, bovenaan de kruising geplaatst. Van het vierkante plan houdt hij 2 verdiepingen in met paarsgewijze bogen begrensd met een stenen kordonlijst. De 1ste verdieping is op elk van zijn zijden doorbroken met paarsgewijze bogen waarvan de archivolten in rondboog terugvallen op een centrale colonnet. Deze paarsgewijze openingen zijn omkaderd door de aanpalende archivolten in de stijl van de klokkentoren in de Brionnais. De 2de verdieping is op iedere zijde geopend van een drievoudige boog waarbij de archivolten in rondboog terugvallen op de colonnetten met basissen en kapitelen. De klokkentoren is getooid met een piramide van 4 zijden overdekt met leistenen.
Het hoofdportaal is heel eenvoudig. Bovenaan bevindt zich een naakt timpaan omkaderd door een archivolt in rondboog. Bovenaan de gevelmuur bevindt zich een eenvoudige, driehoekige puntgevel.
De kerk van Marcilly houdt een geplafonneerd schip, een transept waarvan de zuidelijke arm sterk uitstekend is, en een halfronde apsis in. De overgang tussen het schip en het koor is onhandig gedaan daar het moderne plafond de grote boog bovenaan insnijdt.
De verbinding tussen het schip en het transept gebeurt via een grote gebroken boog, met dubbele cilinder die terugvalt op de steunen met half ingebrachte zuilen, met basissen en kapitelen. Men vindt hetzelfde verbindingssysteem terug tussen de kruising en de apsis. Dezelfde grote gebroken bogen, ten noorden en ten zuiden van de kruising vallen terug op eenvoudige imposten. Aan de noordelijke zijde schijnt de kruisbeuk onderbroken en laat zich als een eenvoudige versterking zien. Aan de zuidelijke zijde staat de kruising in verbinding met de transeptarm via een grote rondboog met daarnaast een kleine, lage deuropening met hierboven een hoefijzerboog. De overwelving van het transept is met een gebroken tongewelf. De kruisbeuken zijn verlicht door diepliggende vensters aan de binnenzijde.
De apsis is overwelfd met een gebroken halfkoepel. Deze is verlicht door 3 romaanse vensters met dubbele insprong en omringd door een gebroken boogreeks waarvan die terugvallen op de colonnetten met van lijstwerk voorziene basissen en met gebeeldhouwde kapitelen.
Het schip bezit rondboogvensters die in een latere periode vergroot zijn. Een moderne oculus doorbroken in de de gevelmuur verlicht de verdieping van de tribune bovenaan het ingangsportaal.
Bronnen.
- Guy Lobrichon in "Bourgogne romane"; Editions Stéphane Bachès; Lyon 2013.
- Raymond Oursel et A-M. Oursel in "Les églises romanes de l'Autunois et du Brionnais"; Imprimerie Protat Frères; Macon 1956.
- Sapin C., Arnaud C., et Berry W. in "Bourgogne romane" Dijon 2006.
Bijlagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten