Eglise Saint-Martin
te Laives
Geschiedenis.
Ontdekkingen van prehistorische voorwerpen in 1876 laten vermoeden dat vroege bevolkingsgroepen op deze heuvel reeds een onderkomen vonden.
Tijdens de Romeinse periode zou zich hier een Romeins kamp bevonden hebben, bevestigd door de vondst van vazen en pannen. Tijdens de Gallische oorlogen en bezetting moest deze heuvel een ideale observatiepost geweest zijn over de rivier de Saône en de heirweg Via Agrippa.
Na de Germaanse invasies, werd door de Christenen hier een kapel opgericht onder het patronaat van de heilige Maarten die in de 4de eeuw Gallië evangeliseerde. Deze kapel werd omringd door een dorp vanaf de 9de en de 10de eeuw, wat bevestigd wordt door de talrijke geschriften. De kerk werd vernoemd als "Ecclecia Sancti Martini in monte". Saint-Martin was gelegen op de "Chemin des Moines" of de weg van de monniken die naar Cluny liep. Het oorspronkelijke dorp is volledig verdwenen na heel wat tegenslagen en veranderingen.
Als eigendom van het bisdom van Nevers werd het in de 12de eeuw overgedragen aan de benedictijnen van Saint-Pierre van Chalon.
Een akte van 1142 vermeldt dat deze abdij een priorij sticht. In 1275 is deze priorij een onderleen van de graven van Sennecey-le-Grand en maakte deel uit van het diocees van Chalon. Waarschijnlijk werd deze priorij in de 15de eeuw verlaten door de benedictijen en stelden een priester aan om hen te vervangen. Van deze periode bemerkt men eveneens de architecturale wijzigingen.
Met de Franse Revolutie werd de kerk gewijzigd in een Tempel van de Rede. In 1834 besliste het gemeentebestuur om een nieuwe kerk te bouwen in het lager gelegen dorp omwille van de slechte staat van het gebouw. Eveneens gingen geen begravingen meer door op het kerkhof rond de kerk.
Niettegenstaande zijn klassering door de dienst Historische Monumenten in 1905, diende het monument als rustplaats of schuiloord voor herders en landlopers. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden er soldaten gehuisvest. In 1944 stond het gebouw in de vuurlinie met de gevechten van Sennecy-le-Grand met de bevrijding.
In 1972 nam de dienst voor toerisme van Sennecy-le-Grand de staat van het gebouw op en werd in 1976 een vereniging opgericht te bescherming en onderhoud van het gebouw.
Beschrijving.
De kerk van 3 beuken is gebouwd in het 2de kwart van de 12de eeuw en waarschijnlijk was een transept niet voorzien. De toevoeging in de 15de-16de eeuw van privé-kapellen hebben het buitenste aspect grondig gewijzigd.
De hoofdbeuk is verstoken van een directe verlichting en rust op pijlers van het kruisvormige plan. De 3 traveeën komen uit op de kruising die overdekt is met een koepel op trompen. Het betreft hier één van de oudste in de regio.
Enkel de noordelijke muur is origineel gebleven wat te bemerken valt aan de Lombardische banden en boogreeksen.
De apsis en 2 absidiolen zijn duidelijk herkenbaar herwerkt maar de structuur van 2 onder hen blijft deze van bij de aanvang.
De klokkentoren van het vierkante plan is opgericht op de kruising van het transept. Hij werd aanvankelijk verlicht langs de kleine rondboogvensters. Twee of drie eeuwen na zijn oprichting heeft men aan de 4 zijden de paarsgewijze vensters geopend.
Aan de westelijke gevel is de ingang niet origineel. Men heeft deze pas aangebracht op het moment dat een portiek werd toegevoegd aan de gevel. Hiervan kan men nog de sporen aantreffen aan de gevel en op de grond de plaats van de muren.
Bijlagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten