Zoeken in deze blog

zaterdag 11 augustus 2018

Sint-Jan-Baptist-en-Sint-Eligiuskerk te Anzegem (West-Vlaanderen)

Sint-Jan-Baptist-en-Sint-Eligiuskerk 
te Anzegem

Beschrijving.
De vierkante vieringtoren uit het begin van de 13de eeuw te Anzegem, is één van de merkwaardigste voorbeelden in West-Vlaanderen. 
Doorlopende lijsten scheiden de 2 verdiepingen.  De onderste verdieping is geleed door smalle en brede rondboognissen, gescheiden door muurdammen met imposten.  De klokkenverdieping telt aan iedere zijde 2 gekoppelde galmgaten met één deelzuiltje en zuiltjes aan de dagkanten, gevat in een rondboognis met een doorlopende lijst ter hoogte van de boogaanzetten.  De dakrand wordt ondersteund door enkele en dubbele kraagstenen, versierd met (vernieuwde) hoofden.







Veel gelijkenis vertoont de centrale toren te Waarmaarde maar deze te Anzegem is nog rijker versierd.  Na de beschadiging tijdens WO I werden in 1921-1926 restauratiewerken uitgevoerd door architect M. Allaert uit Kortrijk.
Van de driebeukige kruiskerk zijn nog delen van het transept en het koor van de vroegste bouwcampagne overgebleven.  Het koor werd in 1686 herbouwd en het schip werd in 1828 in classicistische stijl uitgebreid.


Op 16 oktober 2014 werd de kerk echter volledig vernield door een brand. Enkel de muren van het schip en de toren bleven overeind. Weldra zal deze opnieuw heropgebouwd worden.

Bronnen.
- R. Lemaire in De Romaanse bouwkunst in de Nederlanden; verhandelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten in België, Klasse der Kunsten n° 6, Brussel 1952.
- Jean-Pierre Esther en Geert Bekaert in België Romaans, uitgeverij Hadewijch Antwerpen 1992.

Bijlagen.

Sint-Mildrethakerk te Izenberge (West-Vlaanderen)

Sint-Mildrethakerk 
te Izenberge

Beschrijving.
De rechthoekige kruisingstoren te Izenberge telt aan zijn smalle zijden één en aan zijn brede zijden 2 gedeelde galmgaten.


De deelzuiltjes die toegevoegd werden bij de restauratie van 1949, en de hoekzuiltjes geven een rijke versiering weer.  Het doorlopende lijstwerk en de vernieuwde gootmuur met bloklijsten wijzen op een architecturale  verfijning.





De toren getuigde van een invloed vanuit het zuiden, met name Frans-Vlaanderen dat tot in het begin van de 18de eeuw tot de Zuidelijke Nederlanden behoorde en samen één cultuurgebied vormde.  Met de Artesische kalksteen werden ook de decoratieve elementen ingevoerd.

Bronnen.
- Jean-Pierre Esther en Geert Bekaert in België Romaans, uitgeverij Hadewijch Antwerpen 1992.
- R. Lemaire in De Romaanse bouwkunst in de Nederlanden; verhandelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten in België; Brussel 1952

Bijlagen.

Sint-Pieterskerk te Torhout (West-Vlaanderen)

Sint-Pieterskerk 
te Torhout

Beschrijving.
De achtzijdige toren van de Sint-Pieterskerk te Torhout ontkwam in 1918 evenmin aan het oorlogsgeweld en werd nadien gereconstrueerd.  


De vorm is volledig verwant aan de vieringtorens maar werd in de 2de helft van de 12de eeuw als geveltoren toegevoegd aan een ruime driebeukige, basilicale kruiskerk met een middentoren uit het midden van de 11de eeuw.







Dus kunnen we hier eigenlijk spreken over een neoromaanse reconstruering !
In 1941 werden de funderingen van een oudere, vierzijdige centraalbouw uit de Karolingische periode ontdekt.

Bronnen.
- R. Lemaire in De Romaanse bouwkunst in de Nederlanden; Verhandelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten in België; Klasse der Kunsten n°6; Brussel 1952.
- Jean-Pierre Esther en Geert Bekaert in België Romaans; Uitgeverij Hadewijch; Antwerpen-Baarle 1992.

Bijlagen.

Voormalige Sint-Stefanus-en-Theodoricuskerk te Vichte (West-Vlaanderen)

Voormalige Sint-Stefanus-
en-Theodoricuskerk 
te Vichte

Beschrijving.
De stichting van deze kerk situeert zich in het begin van de 12de eeuw op initiatief van Goswin, de 1ste heer van Vichte, onder de voogdij van de abdij Saint-Thierry te Reims, die eveneens de kerk van Escanaffles bediende.


Het middenschip en fragmenten van de westbouw herinneren nog aan de éénbeukige kerk uit het begin van de 12de eeuw, opgetrokken in Doornikse kalksteen in breuksteenverband. 



In de zijgevels steken nog gedichte lijkdeuren, afgedekt met mijtervormige lateien.





In het midden van de 14de eeuw breidde men het bedehuis uit tot een kruiskerk en werd de vierkante klokkentoren boven de westgevel opgetrokken.  De zuidelijke dwarsbeuk werd in de 16de eeuw herbouwd en het westportaal dateert van 1779.  Na de beschadigingen tijdens WO I volgde in 1924-1925 een restauratie.  Architect P. Pauwels uit Kortrijk leidde de consoliderende herstellingswerken in 1971-1973.



Bronnen.
- R. Lemaire in De Romaanse bouwkunst in de Nederlanden; verhandelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten in België, Klasse der Kunsten n° 6, Brussel 1952.
- Jean-Pierre Esther en Geert Bekaert in België Romaans, uitgeverij Hadewijch Antwerpen 1992.

Bijlagen.

Sint-Martinuskerk te Werken (West-Vlaanderen)

Sint-Martinuskerk 
te Werken

Beschrijving.
Na de vernieling tijdens WO I werd de kerk te Werken getrouw hersteld en gereconstrueerd.


Van de laatromaanse kruiskerk, opgetrokken in veldsteen, resten nog delen van het vroegere schip, de volledige eindgevel van de noordelijke dwarsbeuk en de middentoren.








De achthoekige torenbekroning behoort tot het klassieke type onder invloed van het Scheldegebied.


Bronnen.
- R. Lemaire in De Romaanse bouwkunst in de Nederlanden; verhandelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten in België, Klasse der Kunsten n° 6, Brussel 1952.
- Jean-Pierre Esther en Geert Bekaert in België Romaans, uitgeverij Hadewijch Antwerpen 1992.

Bijlagen.